Doorgaan naar hoofdcontent

Groot koolwitje - van rups tot vlinder




Dit jaar heb ik weer Oost-Indische kers gezaaid voor de voortuin. De meeste van de zaden die ik buiten heb gezaaid zijn mislukt door een hagelbui, maar deze kwamen uit. Weer kwamen er rupsjes op, net als vorig jaar. Eerst herkende ik ze niet omdat ze zo klein waren, maar naarmate ze groeiden werd duidelijk dat dit een nieuwe generatie van het grote koolwitje is. Op zich niet iets om blij van te worden, wat het moestuinieren betreft, maar ik heb geen kolen.






Wel Oost-Indische kers, waar ze ook graag van smullen.


Helaas had ik niet gerekend op zoveel mee-eters, maar gelukkig zijn de meesten vandaag naar het volgende stadium overgegaan dus voorlopig eten ze niet meer. Pfff... dat scheelt een hoop werk.


Hier zijn ze nog klein

Ze vreten flink

Ze gaan klaarzitten om pop te worden.

Afgevallen kopjes (denk ik)


Tegen het licht kun je zien dat de huid een soort zak is geworden. In de onderste helft zit de rups/vlinder. Hier zie je ook goed de verschillende stadia. Onder een klein rupsje (die gaat ook vervellen). Links een grote, die snuffelt aan de pop, totdat die hem een tik verkoopt (de pop beweegt als er tegen aan geduwd wordt). Vervolgens dikt de rups langzaam in, of vrij snel eigenlijk, tot die in het midden. En dan hopla wordt het een pop, dat vindt ik de grootste verandering tot zover.



Linksonder de oudste pop die hier is afgebeeld. Ik vraag me steeds weer af hoe het kan dat zoveel mensen tegenwoordig geloven dat het heelal door toeval is ontstaan, en het leven op aarde ook. Dat is toch geen logische verklaring als je kijkt naar de schoonheid van de natuur. Leven is zo'n fragiel evenwicht dat het heel onwaarschijnlijk is dat het zomaar ontstaat, dat is trouwens wetenschappelijk aangetoond. Toch ben ik zelf niet door zulke logica overtuigd. Wel door het in je hart geraakt worden. Maar dat is dan niet wetenschappelijk te verklaren... tja.